 |
 |
 |
 xxxေနညိဳခ်ိန္
တိမ္ေတာက္တဲ့ အခါ ရြာလမ္း နံေဘးမွာxxxစာဥတို႔ သူငယ္ခ်င္းမေတြ ေရခပ္
ဆင္းလို႔လာxxxသီခ်င္းေလးသံသာ မေရာက္တာ ၾကာၿပီxxxမေတြ႕တာ ၾကာၿပီxxx
သတိရလိုက္တာ စာ...စာ...ဥ...ဥxxxxမုဒ္အျပည့္နဲ႔ ဆိုေနမိတဲ့ သီခ်င္းေတာင္ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိေတာ့။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရားခံက ျပံဳးစိစိ။ “ဟာကြာ...လန္႔လိုက္တာ ညီညီရာ။ သီခ်င္းေတာင္ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိေတာ့ပါဘူးကြာ”လို႔ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဟေကာင္ရ စာဥေရာက္ေနၿပီ စာဥ”တဲ့။ အလုပ္က ျပန္လာၿပီး ထမင္းခ်က္ရင္း ရြာအလြမ္းေျပ သီခ်င္းေလး ညည္းမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေႏွာင့္ယွက္လို႔ ဖီးလ္ေတာင္ ပ်က္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အခုလို ႏွစ္ကာလေတြ ရွည္ၾကာၿပီး တိုင္းတစ္ပါး ေရာက္ေနရေတာ့ စိတ္လိုလက္ရ ရိွတဲ့ အခါမ်ားမွာေတာ့ ရြာသီခ်င္းေလးေတြဆိုမိတတ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာသား ဆိုေတာ့ ေခတ္ဆန္ဆန္ သီခ်င္းေတြ မရ။ဟသၤာတ ထြန္းရင္တို႔၊ တံြေတးသိန္းတန္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လူလား ေျမာက္ရသူ မဟုတ္လား။ ရပ္ရိပ္ ရြာရိပ္နဲ႔ ေ၀းလို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္မွ မေရာက္ဖူးခဲ့။ ႏိုင္ငံျခား သြားမယ္ဆိုမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖူး၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ စီးဖူးရတာ။ ေရာက္စတုန္းကဆို အရာရာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္။ ႏိုင္ငံျခား သြားရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးဘူး။ အမိ အဖကလည္း ေတာသူေတာင္သား ဆိုေတာ့ ေသစာရွင္စာသိ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ေက်ာင္းက ႏုတ္လိုက္ေတာ့ ABC ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေနဖို႔သာသာ ေျပာင္းထမင္းေတာင္ နပ္မမွန္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အမိအဖလည္း အျပစ္တင္လို႔မွ မရတာ။ ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ကံလို႔သာ မွတ္ရတယ္။ ဒီလိုပညာ မတတ္လို႔မ်ား အလုပ္ထဲ အဆင္ေျပပါ့မလား။ ေတြးပူမေနနဲ႔ ဗ်။ ေျပမွေျပ။ ဒီ(ႏိုင္ငံျခား)ကိုလာဖို႔ ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ သူတို႔က ဘာမွ မေမးဘူးရယ္။ က်ဳပ္လက္ကိုၾကည့္ၿပီး“ok”ဆိုတဲ့ တစ္လံုးပဲ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေရာက္ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္လက္ ၾကည့္တဲ့သေဘာကို ဒီေရာက္မွပဲ ေပါက္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ လက္က လက္ၾကမ္းႀကီးကိုဗ်။ ခိုင္းႏြားရွာတဲ့သေဘာေပါ့။ အလုပ္ထဲလည္း သူတို႔က လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ခိုင္းတာေပါ့။ ဘာေခၚမလဲ “အင္တာေနရွင္နယ္ လန္းေဂြ႕” ေခၚမလားမသိ။ အမူအရာၾကည့္ လုပ္ရတာ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူတယ္ဗ်။ ခ်က္ဆို နား ခြက္က မီးေတာက္လို႔။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း(ကိုယ့္ကိုယ္ကို) ႏိုင္ငံ ျခားမွာေနရတာ ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္သလိုလိုရယ္။ ဖုန္းနဲ႔ဘာနဲ႔ကိုး။ ရြာမွာက တံစဥ္၊ ဓားမ၊ ေလာက္ေလးခြေလာက္သာ ကိုင္ဖူးတာမဟုတ္လား။ ဘယ္လိုပဲေနရ ေနရပါ။ ႏွလံုးသားထဲ အျမဳေတကေတာ့ ေတာသားစိတ္၊ ရြာသားကိုယ္ပါပဲ။မတတ္သာလို႔ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာကေန တိုင္းတစ္ပါးမွာ စီးပြားလာရွာေနရေပ မဲ့ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ဇာတိ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုေတာ့ မလြမ္းတဲ့ သူရိွမယ္မထင္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဆိုတာလည္း အမ်ဳိးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ရပ္ရြာကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က ရင္ထဲမွာ အျပည့္၊ ယဥ္ေက်းျခင္း၊ ႏူးညံသိမ္ေမြ႕ျခင္း၊ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္းစတဲ့ ပရဟိတ အမြန္ေတြကလည္း ႏွလံုးသားမွာ အျပည့္။ ေပ်ာ္စရာ ရိွလည္း အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္၊ ငိုစရာရိွလည္း မ်က္ရည္ေပါက္ ေပါက္က်။ ဟီး...ထေအာင္ငို။ ဟန္ေဆာင္ျခင္းမရိွ။ ပကတိအျဖဴ။ အရိွကို အရိွအတိုင္း ပြင့္လင္းတတ္သည့္ လူမ်ဳိး။ အခုလည္း ၾကည့္။ မိဘေမာင္ဖြား၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မရိွတဲ့ တိုင္းတစ္ ပါးမွာ စီးပြားလာရွာေနၾကတာ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ “တစ္ေယာက္စေတာ့ တစ္ရြာ”ဆုိတဲ့ စကားလို ေရ၊ ေျမ၊ စ႐ိုက္၊ ဘာသာ၊ အယူ၀ါဒ မတူေပမဲ့ ေရ ၾကည္ေတာ့ ျမက္ေတြ လာစုသလိုမ်ဳိး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ စီးပြားေရးအခက္အခဲျဖစ္လို႔ တိုင္းတစ္ပါး ထြက္ရွာမွ ဒုကၡေရာက္သူလည္းရိွရဲ႕၊ အဆင္မေျပတဲ့သူလည္း ရိွရဲ႕။ ေပ်ာ္တဲ့သူလည္း ေပ်ာ္၊ ေအာ္တဲ့သူလည္း ေအာ္။ အမိႈက္ေပြ႕လို႔ ေႁမြေတြ႕ရေတာ့လည္း မဆန္း ေပ။ လာလိုက္ရတဲ့လမ္းေတြကလည္း ၾကမ္းပါဘိ။ အထက္ကလာေတာ့လည္း အေခ်းအငွား မပါမၿပီး။ ေအာက္ကလာေတာ့လည္း အေပါင္အေရာင္း မလြတ္။ အရင္းအႏွီး အမ်ားႀကီးပါ့။ တစ္ေလာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔ညည္းရွာတယ္။ “ငါကေတာ့ ေသမဲ့အပတ္ စစ္ထဲလိုက္မိတာပါပဲကြာ”တဲ့။ သူတစ္ ေယာက္တည္းလားဆိုေတာ့မဟုတ္။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနႏိုင္တဲ့သူေတြက အမ်ား ႀကီးဟာ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ မိုးကုတ္တို႔၊ မိႈင္းရွဴးတို႔၊ ဖားကန္႔တို႔ေခတ္ေပါ့။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေခတ္ျဖစ္လာၿပီ မဟုတ္လား။ ငယ္ရြယ္စဥ္ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္တုန္းကေတာ့ အေဖအေမေမးရင္ ဆရာ၀န္ႀကီး စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မယ္ဆို တဲ့အေျဖက အခုေတာ့“ႏိုင္ငံျခား”...။ “သားႀကီးလာရင္ ဆရာ၀န္ႀကီး လုပ္မွာလား စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မွာလား” “ၿသ...ၿသ... သားက ႏိုင္ငံျခားသြားမွာ”တဲ့။ ကဲ...။ေကာင္းၾကေသးရဲ႕ လား အရပ္ကတို႔ လို႔သာ ေအာ္ဟစ္လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ လာကလည္းလာ ခ်င္စရာကိုး။ “တစ္လဆိုရင္ ဘယ္...ဟဲ့။ ဘယ္ႏွႏွစ္ဆုိ အရင္းေက်လို႔။ ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ဆို သူေဌးျဖစ္ ႏိုင္သတဲ့”နဲ႔။ ႏိုင္ငံျခား သြားျခင္းဆိုတဲ့ ေခတ္ရဲ႕ကူးစက္ မႈႀကီးဟာ တခ်ဳိ႕နယ္ေတြဆို ရြာလံုးေတာင္ကၽြတ္ တယ္ဆိုပဲ။ လူဆိုတာလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ စိတ္ ခ်မ္းသာထက္၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာကို ပိုၿပီးတပ္မက္ ၾကတာ ဓမၼတာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ကိစၥေနာက္ ရွင္း၊ အခုေငြတြင္း အခုလိုက္မယ္ဆိုၿပီး လာလိုက္ ၾကတာ ႀကီးတဲ့ အသက္ေတြငယ္လို႔၊ ငယ္တဲ့ အသက္ေတြႀကီးလိုက္ၾက၊ ေမြးသကၠရာဇ္ေတြ လိမ္ၾကနဲ႔ ႐ႈပ္ယွက္ ခတ္ေနေတာ့တာ။ ေရာက္ပါၿပီတဲ့ ႏုိင္ငံျခား။ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ တစ္ႏွစ္အသံေတြထြက္လာ ၿပီ။ အရင္းမေက်ေသးဘူး။ အတိုးပိေနၿပီ။ အိမ္နဲ႔ ျခံေတာ့ ေႂကြးသိမ္းခံရၿပီ။ လယ္ယာေတြမရိွေတာ့ ဘူးနဲ႔ အသံဗလံကိုစံုေရာ။ ဒီၾကားထဲ ကမ႓ာ့စီးပြား ပ်က္ကပ္ဆိုလား ၾကံဳရျပန္တယ္။ စက္႐ံုေကာလင္းသမားက OT မရ။ ပိတ္ရက္ေတြမ်ား။ “အို” (Over stay) သမားကလည္း အဖမ္းအဆီးမ်ားလို႔ အဆင္မေျပ။ ဟိုေျပး၊ ဒီလႊားၾကရေတာ့ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေရႊျမန္မာလို႔ ကမၸည္း တပ္ခ်င္ေနၾကတာ ရွက္စရာေတာင္ ေကာင္းလာတယ္။ “ငါ့သူငယ္ခ်င္း စက္႐ံုေတာ့ ပိတ္လိုက္ရၿပီ။ ဒီေကာင္ေတြ ျပန္ရေတာ့မယ္” “ဟာ...ငါ့ေကာင္ေတြလည္း ဘာထူးတုံး။ အမွန္က အဆင္မေျပလို႔ “အို”လိုက္တာ အခုပြဲစား က လိမ္လို႔တဲ့” အသံေတြ၊ အသံေတြ တအားညံစီလို႔။ ေရွ႕ တိုးေတာ့ ထမ္းပိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့ လွည္းထုပ္၊ ဆုပ္လည္း စူး၊ စားလည္း႐ူး တို႔လို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ။တခ်ဳိ႕လည္း ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက လိမ္ လိမ္မာမာ မေသာက္မစား။ အခုဒီက်မွအလုပ္ အကိုင္အဆင္မေျပ။ စိတ္ေတြက ညစ္ေတာ့ ပုလင္းဖြင့္ၿပီး ေခါင္းပါႏွစ္ေနေတာ့တာ။ ငါ့ျမင္း ငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ဆိုတဲ့ လူစားေတြ ကလည္း ရာမလက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္သလိုမ်ဳိး ဖုန္းတစ္လံုးကေန ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးနဲ႔ မိန္းကေလး (ေရႊမ၊ အမ၊ ဗထက္ခ်ဳိက္မ)ေတြဆီ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔၊ ဖုန္းဆက္ၾကနဲ႔ ေလလိႈင္းထံကေန ေလထဲတိုက္ အိမ္ေဆာက္ေနၾကတာ မၾကားခ်င္မွအဆုံး။ မျမင္ခ်င္မွအဆန္း။ အေမနဲ႔ ရြာကိုမွ မလြမ္းေတာ့သလို။ တကယ္ေတာ့...။ အင္း- မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေျပာျပရင္လည္း “ေအာင္မင္း”လြန္ရာက်မွာကိုးဗ်။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္ လွန္ေထာင္းရသလို ခံရခက္ခက္ႀကီးရယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ငါးပါးသီလျမဲခ်င္မွ ျမဲ တာရယ္၊ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ သူရာ ေမရနဲ႔ေပါင္းၿပီး ရြာအေၾကာင္း၊ စာဥအေၾကာင္း ေလးလည္း ေအာက္ေမ့ရေသးတာ။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္။ စာဥလည္း ကုကိ္ၠဳပင္ေအာက္ ကေလးေခ်ာ့ ေနေလာက္ေရာေပါ့။ အေဖ အေမဆီေတာင္ ေရွ႕လ နဲ႔ေနာက္လ ေပါင္းၿပီးမွ ဖုန္းဆက္ႏုိင္တာဆိုေတာ့ “မနက္ျဖန္သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါ”ဘယ္ ေစာင့္ႏိုင္ရွာမလဲ။ အေဖ၊အေမတို႔ကေတာ့ အသက္ ေတြ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနတာေတာင္ ဖုန္းဆက္ တိုင္း က်န္းမာေရးကေတာ့ ေကာင္းေနတာပဲ။ ၾကည့္ေလ။ အဆင္ေျပေၾကာင္း (အေႂကြးမေက် ေသးတာ လြဲရင္)။ ဘုရားပြဲေတြမွာ လူစည္တဲ့ အေၾကာင္း(စည္သာစည္တယ္။ ေယာက်္ားမွန္ သမွ်ႏိုင္ငံျခားမွာ)။ ပြဲစားႀကီး လွဴမဲ့ အေၾကာင္း ပါ ပါလိုက္ေသး။ ပြဲစားဆိုလို႔ ပဲပြဲစား။ ႏွမ္းပြဲ စားမ်ား မထင္လိုက္နဲ႔။ ရြာက လူႀကီးလူငယ္မွန္ သမွ်ကို ႏိုင္ငံျခားပို႔တဲ့ ပြဲစား၊ လူပြဲစားေပါ့ဗ်ာ။ သူကေတာ့ လွဴႏိုင္မွာေပါ့။ လူကုန္လည္း ကူး၊ ေငြတိုးလည္း ေခ်းတာကိုး။ ေျပာေတာ့ေျပာ လိုက္ခ်င္တယ္။ သူ႔အလွဴ က်ရင္ ေခါင္းေလာင္း ပါ၀င္ထိုးလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႔အလွဴထဲမွာ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ရပ္ေ၀း ေခၽြးသံေတြလည္းပါတဲ့ဟာ။ အဲ...ဒါနဲ႔ပဲမျမဲတဲ့သီလက ေဘာင္းဘီထဲ က်ပ္ ညပ္ေနေရာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေၾသာ္...ရြာဆိုမွ(ကိုယ့္)ရြာအေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္ေရာ။ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ ေျမဆိုေတာ့ လြမ္းသလားမေမးနဲ႔။ အဆင္မေျပ တိုင္းကို လြမ္းတာ။ ကိုယ့္ေသြး၊ ကိုယ့္သားေတြ ဟာ အခုထိတမာနဲ႔ မန္က်ည္းရြက္နံ႔ သင္းတုန္းေလ။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းကို လင္မယားလို႔ ေပါင္း ေနရေတာ့ ဘ၀ေတြက ၾကမ္း၊ ၀မ္းေရးလွတဲ့ ႏွစ္နဲ႔ မလွတဲ့ႏွစ္က ေထြးေရာယွက္တင္ဆိုေတာ့ အရင္ကလို ပါးကြက္ၾကားမွ ကြက္ႏိုင္ေသးရဲ႕လား။ ရြာကေလးရယ္။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္။ မင္းရယ္၊ ငါရယ္၊ စာဥရယ္ “အင္းေလ...” ေျပးမၾကည့္ႏိုင္လို႔ ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း.... ျမင္ကြင္းထဲ ျမင္သမွ်အားလံုးက စိမ္းစိမ္းစိုစုိ။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔ကို မတူဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးသမွ် သီးႏွံေတြ ထြက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေလးပင္၊ သံုးပင္ အိမ္ႀကီးရခိုင္ဟာ ပဲ၊ ႏွမ္း၊ င႐ုတ္သီးႏွံေတြနဲ႔ တင္းၾကမ္း ျပည့္လို႔။ တိုးတက္ လာတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕အစီအမံနဲ႔ လက္မႈလယ္ယာကေန စက္မႈလယ္ယာကူး ေျပာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ မထိုးတဲ့ ထီက လက္မွတ္ ေကာက္ရသလို။ ေတာင္သူလယ္သမား ဘ၀ကေန စက္မႈလယ္သမားဘ၀ေရာက္။ မုဆိုး ဖုိေတြလည္း ျပံဳး၊ မုဆိုးမေတြလည္း ေပ်ာ္။ ႏြားနဲ႔ထြန္တံုး တ႐ုန္း႐ုန္းကေန ဂီယာသံ၊ လီဗာသံ တညံညံဘ၀ ေရာက္ရၿပီေလ။ စက္နဲ႔ထြန္ယက္။ စက္နဲ႔စိိုက္ပ်ဳိး။ စက္နဲ႔ရိတ္သိမ္း။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အဆင္ေျပလိုက္ၾကလဲ။ မိုးလည္း ေမွ်ာ္စရာမလိုေတာ့။ ႏြားလည္း ေအာ္ စရာမလိုေတာ့။ သီးထပ္၊ သီးညႇပ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ ႏွစ္ပတ္လည္လံုး ၀င္ေငြ တိုး ေနေတာ့မွာ။ ေပ်ာ္စရာ၊ ရႊင္စရာ တို႔ေတာရြာပါလား။ ေဟာ... ေျပာရင္းနဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မွာပါလား။ ေလွာင္ထားတဲ့ကုန္ေတြ အတြက္ ၿမိဳ႕ေစ်းကြက္ကုိ ဖုန္းဆက္ေမးဦးမွ။ အရင္ကမ်ား ဆိုင္ကယ္ေလး စီးႏိုင္ဖို႔နဲ႔ မိသားစုအဆင္ေျပေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားကို သြားလိုက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္း။ ေနာက္ပိုင္းကမိသားစုၾက႕ံၾက႕ံခံလို႔သာ လက္ငုတ္ေတြ မျပဳတ္သြားတာ ကံေကာင္း။ အခုမ်ား... မိသားစုငါးေယာက္အတြက္ ဆိုင္ကယ္ငါးစီးမ်ားေတာင္။ တင္းကုပ္မွာ ႏြားေတြအစား၊ လယ္ယာထြန္စက္ႀကီး၊ ငယ္ေတြ ထိုးထားလိုက္တာ အေရာင္ ကိုစံုလို႔။ တစ္ရြာလံုးလည္း အဆင္ေျပေနလိုက္ၾကတာ ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလဲြ။ စက္မႈလယ္ယာသာ အေဖတို႔ေခတ္ကတည္းက ထြန္းကားလိုက္လို႔ကေတာ့- ဟင္း... အသက္ေတာင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ အို...ေက်ာ္ေက်ာ္၊ မေက်ာ္ေက်ာ္ ကြာ၊ ဒီအေျခအေနမွေတာ့ နင္နဲ႔ငါ ဘယ္လိုမွ မေ၀းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ စာ...စာ...ဥ...ဥ...။ “ဖုန္း” “ဟာကြာ ဘယ္ေကာင္လဲကြ”လန္႔ေအာ္ေအာ္ ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျမင္အာ႐ံုက ၀ါးတားတား။ “ေဟ့ေကာင္ ငါ မင္းသူငယ္ခ်င္းညီညီ။ အခု ခုနစ္နာရီထိုးေနၿပီ ထေတာ့။ ေနာက္က်လို႔ လစာထဲက အျဖတ္ခံေနရဦးမယ္။“...”တဲ့မွ အိပ္တာေကာင္း ေကာင္း မအိပ္ဘူး။ တအီးအီး တအင္းအင္းနဲ႔”ဟု ႏိုးဆဲဆဲပါေတာ့တယ္။ ေၾသာ္.. ငါ့ႏွယ္ အိပ္မက္ပါလား...။ ပလံု။
ရာဇာမ်ဳိး၊အင္းကုန္း၊
(Teen မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂) |
အခ်ိန္ တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ရၿပီ။